Beste lezers,
Inmiddels is het oktober. Mijn volgende onderzoek, CT scan en bloed afname, staan gepland voor 26 november. De uitslag is een week daarna. Wat interessanter is, is hoe ik er in die tussentijd na behandeling tot nu, in het leven sta. En met interessant bedoel ik dan meer voor lotgenoten. Want dit is bij iedereen anders.
Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik al een aantal controles gehad die gelukkig goed waren. Dus lichamelijk is het tot zover oké. Volgende maand weten we of dat nog steeds zo is. Mijn geestelijke gesteldheid is een ander verhaal. Voor de oplettende lezer is het geen nieuws dat ik ook worstel met depressies. Deze achtergrond maakt het voor mij extra moeilijk om het leven weer “op te pakken”. Het is mij nog steeds niet gelukt om “normaal” te gaan werken. Het voelt raar en vreemd aan. Vorig jaar had ik alle stress en angst, gedacht dat ik de laatste verjaardagen van vrouw en kinderen zou hebben gevierd. En dan in het begin van het jaar kom je weer op kantoor, je broer die besluit te vertrekken, hiervoor nieuwe mensen in de plaats, enz.
Daar zit je dan, onwennig en aan de andere kant blij. Toch knaagt er iets. Alle dagelijkse handelingen zijn niet meer zoals het was. Het rijmt niet meer….. Je doet net alsof er nooit wat aan de hand is geweest. Niks klopt meer. Er is namelijk wel degelijk iets verandert! Langzaam maar zeker kom ik er achter dat die zogenaamde dagelijkse handelingen niet meer dagelijks aanvoelen. Ik weet nu immers dat alles van het ene moment anders kan zijn. De depressie doet hierbij ook goed zijn werk.
Nu op dit moment lig ik compleet overhoop met mezelf. De depressie is in volle gang bezig.
Ik werk vanaf huis, zo goed als mogelijk. Ren en sport zoveel als mogelijk om het hoofd helder te houden.
Ja kanker en depressie, ze gaan hand in hand. En voor de uitverkorenen, zoals ik, krijg je ze allebei….